Covid- 19 sayesinde pandemi döneminde içlerimize yuvalarımıza döndük. Oysa her şey ne kadar da güzel gidiyordu değil mi? İşler güçler, ziyaretler, seyahatler vs. her şey çok normaldi. Ta ki gözle görülmeyen bir virüs her şeyi alt üst edene kadar.
Neşe Atay
Dört duvar arasında yapılan yemekler, pastalar ve mis kurabiyeler yaşam alanımızı ev yaptılar. Her yeri saran yemek kokusu ile sevinen çocuklarla pandemide, kapısı ve penceresi olan yerleri yuvamız yaptık.
Çocukluğum hep sıcak yemek, akşam çaylarının yanında kurabiyelerle bizi karşılayan anneyle geçti. Öyle annelerin çocuklarına henüz obezite uğramamış Sağlık Bakanlığı da bunun için çalışmalar başlatmamıştı. Pandemi döneminin birçok çocuğun damak tadının oluşmasında büyük etkiler bıraktığı inancındayım. En azından benimkilerde öyle.
Bu zorlu süreçte hepimiz hayatımızda bizleri hayatta yavaşlatan ağırlıkları atmaya, hafifletmenin yoluna baktık ve hayatımızı temize çektik. Kendi hayatımızın yuvalarımızın değerini anlamaya çalıştık. Yuvamızda pişen sıcak yemeklerle, denenen tariflerle hayat hikayemize bir parçalar eklemiş olduk.
Annemin yaptığı sıcak gözlemenin ağzımı yakma hikayesi hiç aklımdan çıkmayarak sürekli hatıralarımdayken; kızımın pankek hikayesi de ayrı anı olarak hayatıma ve onun hayatına eklenmiş oldu. Ne desem Covid-19’a teşekkür mü etsem yoksa nerden çıktı mı desem bilemedim…
Bildiğim tek şey var…
İlk başlarda paniğe kapılıp, sonra bunun “İlahi Bir Uyarı” Yüce Yaradan’ın apaçık mesajı olduğunu idrak etmiş olmam ve sonrasında hayatı anlamlandırabilmek için dünyanın bizler için fani olduğu gerçeğini unutmamam gerektiği olduğu…..