Çocuklar genellikle anlayamadıkları, olağandışı şeyler karşısında bocalarlar. Bu, değişik alışkanlıkları olan farklı ırktan birisi olabileceği gibi, engelli ya da farklı konulara eğilimli biri de olabilir. Çocukların, kendileri için “normal olmayan” bu tür özelliklere ilk tepkileri, alaydır. Ne var ki, alay etmenin uzun sürmemesi, bir süre sonra söz konusu kişiye alışmaları gerekir. Uzun sürdüğü ve kötü niyetli bir nitelik kazandığı durumlar, güvensizliğin işaretidir. Bu durumda alay, başkalarını aşağılayarak kendi yetersizliğini örtme ve kendi konumunu sağlamlaştırma çabasından başka bir şey değildir.
Kendisiyle alay eden birine takılmak, söz konusu kişiyi olumsuz yönde etkiler mi?
Kişinin kendi kendisiyle alay etmesi genellikle, başkaları tarafından kırılmamak için alınan bir önlemdir. Genç yaşlarda, başkalarının alaylarına karşı kendini koruma amacıyla geliştirilir. Sözgelimi şişman kişiler, sık sık kilolarıyla ilgili şakalar yapabilirler. Ne var ki bu onların şişmanlıklarına aldırmadıklarını göstermez. Alay konusu olmaktan, daha önce kendisi söylemiş bile olsa büyük üzüntü duyabilirler.
Irkçılık konusundaki şakalar için de aynı şey geçerlidir. Belli bir ırktan kişiler, kendi aralarında, özelliklerine ilişkin şakalar yapabilirler, ama başka birinden benzer sözler işitmek hoşlarına gitmez.
Alay ve takılma, çocukların önlenemeyen davranışlarından biridir. Önemli olan, anne ve babanın çocuklarına, şakaların, arkadaşlık ve iyi niyet sınırlarını aşmaması gerektiğini öğretebilmeleridir.
Aşağı yukarı herkes, yaşamının bir döneminde birileriyle alay etmiş ya da birilerince alaya alınmıştır. Birbirini seven kişiler arasında takılmanın olumsuz etkisi yoktur. Bu tür takılmalara sert tepki göstermemeyi herkesin öğrenmesi gerekir. Ancak işin içinde kötü niyet varsa, alay, hem üzücü hem zarar vericidir.