Birisine hediye almak; o insanı düşündüğünüzü, onun beğeneceği bir şey bulabilmek için vakit harcamayı ve ona bunu sunmayı gerektirir. Yani ben seni seviyorum, senin için niyetlendim, düşündüm ve bunu seninle paylaştım demek…
Bu anlamlarıyla şüphesiz her insanın hayatında, aldığı ve unutamadığı bir hediye vardır. Hem veren hem alan için hayata anlam katan bir hediye. Mesela anne-babadan kalan, pahalı olmasa bile yüz binlere değişmeyeceğiniz küçük hediyeler. Belki bir kolye, yüzük belki de bir saat. O sadece hediye değildir; hayatınızın bir bölümü, hatıralarınızdır… Çünkü hediyeler, sahibinin ona vereceği anlam kadar kişinin hayatında yer edinir.
Hem geçmişimiz hem yaşantılarımızla bağlantıları olan hediyeler, kültürümüzde olduğu kadar dinimizde de büyük önem taşır. Arapça ‘yol göstermek, doğru yola iletmek’ anlamındaki hidayetten (hüda, hedy) türeyen kelime hediye; yol göstermenin temelinde bulunan lütuf ve iyilikle kavramlarıyla ilişkilidir.
İnce zevklerin zamanı olarak bilinen Osmanlı döneminde de hediyeleşme, bir kültür olarak önemli yer tutardı. Küçük ya da büyük, pahalı ya da ucuz olsun fark etmez; gönülden kopan her hediye büyük bir anlam taşırdı. Örneğin; kişinin sevdiğine ufak bir ayna hediye etmesi, gördüğüm en güzel şeyi sana hediye ediyorum anlamını taşırdı. Camilerde alanın da verenin de birbirini bilmediği sadaka kutuları ya da yemeğe gelen misafire verilen diş kirası gibi uygulamalar, kişilerin rencide olmadan hediyeleşme adı altında yardımlaşmasını da sağlardı.
Hediyeler hem verenin hem alanın kalbine ışık yakar, aralarındaki sevgiyi arttırır, bağlarını güçlendirir. Kalpleri yumuşatır; kıskançlık, bencillik ve cimrilik gibi vasıfları temizler. Sevgi yolunu açar, kişiler arasındaki muhabbeti artırır. Yüzlere tebessüm, ruhlara huzur verir…
Günümüzde birisine hediye beğenip almak artık daha kolay şüphesiz. Fakat önemli olan her zaman, hediyenin etiketi değil; emek ve zaman harcayarak seçilen bir hediye ile kalpleri birleştirmektir…
